نخستین اجلاس منطقه ایی افغانستان که در واقع می توان آن را نخستین نشست "گروه تماس منطقه ای" دانست،در کابل برگزار شد. اگر چه این نشست با دستاورد جدیدی  توام نبود وهمان بحث ها و مسائل پیشین در رابطه با افغانستان و حکومت طالبان به نوعی تکرار شد و از سوی دیگر سطح پایین مشارکت پاکستان نیز تاثیرگذاری خود را بر روند برگزاری اجلاس نشان داد؛ با این حال نفس برگزاری چنین نشستی در کابل موفقیتی بزرگ برای طالبان به شمار می آید. دقیقا بر همین مبنا است که متقی سرپرست وزارت خارجه طالبان از شرکت کنندگان می خواهد تا آن چه را که وی واقعیت های موجود در افغانستان می خواند، به دیگران و به تعبیر وی جهات دورتر انتقال دهند.                                                                  

اما به همان اندازه که این نشست برای طالبان فرصت محسوب می شود،می تواند برای آنها تداعی کننده مواجهه با یک دوگانگی  و در واقع چالش بلند مدت در عرصه سیاست خارجی نیز باشد. در این راستا باید گفت نشست اخیر در کابل در شرایطی برگزار گردید که به زودی نشستی بسیار بزرگتر و با مشارکت بیشتر کشورها و نهادهای بین المللی  و احتمالا طالبان در دوحه برگزار خواهد شد. در حالی که چگونگی پیشبرد و اجرای مفاد قطعنامه 2721 شورای امنیت ماهیت و هدف اساسی برگزاری نشست دوحه را شکل می دهد، به نظر می رسد که اغلب کشورهای منطقه و همسایگان افغانستان نسبت به اهداف و برنامه های این نشست دیدگاه مساعدی نداشته و حتی نسبت به آن بدبین هستند. انتقادات صریح و بعضا شدید نمایندگان دائمی روسیه و چین در سازمان ملل از برخی مفاد قطعنامه 2721 شورای امنیت و دیدگاه همسایگانی چون ایران در مورد استفاده ابزاری غرب از سازمان ها و نهاد های بین المللی برای ایجاد زمینه نفوذ دوباره در افغانستان را باید مصادیقی از این نارضایتی برشمرد. اما در شرایطی که طالبان نیز به این قطعنامه و بویژه موضوع تعیین نماینده ویژه برای افغانستان از سوی سازمان ملل روی خوش نشان نداده اند؛ احتمالا در اجلاس دوحه ناگزیر خواهند شد تا به تصمیم گیری های سخت و دشواری روی بیاورند. طالبان تاکنون سعی کرده اند  درهای  تعامل با جهان غرب را باز نگه دارند تا نه تنها از برخی مزایای آن همچون اعطای کمکهای نقدی نسبتا هنگفت هفتگی بهره مند بمانند، بلکه مانع پیشرفت فعالیت های جناح های مخالف در دیگر نقاط جهان شوند. بدین ترتیب طالبان در میان یک دوگانه مهم در سیاست خارجی گرفتار آمده اند؛ رویکرد تعامل و چراغ سبز نشان دادن به جهان غرب و به دنبال آن نهادهای بین المللی را پیگیری کنند و یا این که  صرفا به همکاری در بستر تعاملات منطقه ایی چشم داشته و آن را بنیان سیاست خارجی نو پای خود قرار دهند؟